ҚЎШНИНИНГ ҲАҚИ… (Ибратли ҳикоя)

Тақий Усмоний ҳикоя қиладилар: “Маккаи мукаррамада бозорга кириб, бир матони сўрадим. Дўкондор ўша матони топгунга қадар олдимга 20 тача ўрамдаги газламаларни тўкиб солди. Уларнинг ичидан биттаси менга маъқул тушиб, шуни сотиб олмоқчи бўлдим. Нархиям маъқул келди. Сотув­ чи:
- Сиз шу маъқул келди-а?
- Албатта маъқул келди.
- Унда йўлнинг уёғига ўтсангиз, ҳув анау дўконда ҳам шу газламадан бор. Ўша ердан сотиб олинг.
- Иэ, нега энди? Ҳамма нарсани шу ерда савдо қилдим, сизнинг ҳам қанча вақтингизни олдим. Нега энди ундан сотиб оларканман. Бунинг сири нимада?
- Тўғридаги сотувчи менинг қўшним, кўряпманки, эрталаб­ дан бери ҳеч нарса сотмади. Мен эса анча нарса сотиб қўйдим…”